Cita artificial.

Os nosos encontros son coma o proceso de fabricación dun obradoiro industrial. Todo está estudado e perfectamente esquematizado de modo que sabemos de antemán as fases que dividirán a nosa conversa. Sen emoción, sen o máis mínimo matiz de sorpresa ou intriga. O único que nos invita a repetilo é a sensación de comodidade, satisfacción e pracer que os segue. Porque non hai por que ocultalo: se fósemos os operarios desa fábrica, o produto que sairía das nosas mans sería perfecto, homologado polas máis elevadas categorías de calidade e unha enorme porcentaxe de usuarios satisfeitos.

A nosa indubidable química é a encargada de non deixar que a reiteración degrade o resultado das nosas experiencias. Aquel primeiro intercambio de palabras, o primeiro sorriso tímido e a tartamudez ó darnos conta da atención prestada. Sinais inequívocos de que ningún dos dous remataría a noite solitario e pensativo na barra dun local. Tres meses despois, abandonamos os encontros fortuítos por chamadas telefónicas en ton susurrante, como querendo ocultar que tanto ti coma min sabemos de sobra onde nos atoparíamos instantes despois, convencéndonos de que aínda podemos parecer interesantes ou un obxectivo inalcanzable.

Ó rematar, a mestura de aromas nas nosas sábanas recórdanos o que aconteceu intres antes entre os seus tecidos. Miramos o reloxo, que sempre marca unha hora aproximada, e volvémolo mirar por se as sensacións dese momento manipularon a captación dos nosos sentidos. Poñémonos os abrigos e bicámonos. Ata a vindeira vez. E días máis tarde volvemos repeti-la mecánica. Coas mesmas palabras. Coma o guión das nosas películas favoritas, vistas tantas veces que chegamos a memorizar os diálogos. Pero nin ti es James Dean nin eu Marlon Brando. Noutra vida será, forasteiro.